Zuri, gorri eta berdea

Gaur Munduko Futbol Txapelketa hasten da Brasilen. Hasten dela diot, baina batek daki, Hegoafrikan izan ziren arazoak badirudi hutsaren hurrengoa izan zirela Brasilekoekin konparatuz, beraz… Agian hasi bai, baina ikusiko dugu nola bukatuko den.

Edozelan ere, ez du ematen oso itxurosoa denik hain estu dabilen gizarte baten halako dirutza xahutzea honetan. Egon liteke pentsa dezakeenik Munduko Txapelketa bultzada ekonomikoa izan daitekeela herrialdearentzat, eta ez dakit ba, ea zortea duen hala pentsatzen duenak, benetan. Eztabaidaezina dena, nire aburuz, zera da, Brasilen irudia, herrialde moduan, marka gisa, hondoratzen ari direla. Arazoak hor daude, hor zeuden lehenago ere, eta Mundialak azaleratu eta zabaldu egin ditu.

Eta aitzinsolasa eginda, aitorpena: txapelketa jarraituko dut, goitik behera, ahal dudan beste. Zergatik? Kirola eta futbola gustuko ditudalako. Baina ez dut sekula ahaztuko nire koloreak hauek direla eta hauek nahi ditudala lehian:

Euskal selekzioaEz dut ikusle inpartzial izan nahi, ez dut talde gogokorik aukeratu nahi, ez dut zertan batek edo besteak galtzea edo irabaztea desiatu nahi. Nik neuk badaukat nire gogokoa, baina momentuz, ez dut soropilean, ofizialki, ikusiko.

OFIZIALTASUNA ORAIN!

Abdikazioaren aurrean, abstentzioa zergatik?

Espainiako Erregearen abdikazioa eta horri lotuta datorkigun Felipe VI.aren koroatzea dira asteko albisteak, eta izango dira, ez bakarrik uztailaren 18an tronista berria (Emma Garcia, barkatu) izan arte, ez, ondorengo egunetan ere zeremonia komentatzen ibiliko dira, eta abar luze batekin.

Agur, bai, agur.
Agur, bai, agur.

Dena dela, Espainiako Kongresuan tramite “txiki” bat egin behar da oinordetza hori burutzeko, bozketa burutu behar da Juan Carlosen abdikazioa eta Feliperen koroatzea onartzeko, dena batera.

Horren aurrean, EAJk erabaki egin du botazio horretan abstenitu egingo direla Euskal taldeko diputatuak, eta entzun izan dira ahots batzuk esaten jarrera horrek legitimatu egiten duela monarkia. Bada, baieztapen horri, iruzkin labur batzuk egin nahiko nizkioke:

1. Monarkia ez du Kongresuak legitimatuko bozketa horretan, monarkia 1978ko Konstituzioak legitimatzen du. Erregea hil izan balitz, ez litzateke Kongresuko tramiterik beharko. Gertatu dena izan da erregeak abdikatu egin duela. Gogora dezagun, bada ez bada, Konstituzioko 57.1 artikuluak dioena: “Espainiako Koroa jaraunspenez jasoko dute Joan Karlos I.a Borboikoa maiestatearen oinordekoek, dinastia historikoaren jaraunsle legitimo izanik bera. Koroaren oinordetzan, premutasun- eta ordezkaritza-hurrenkera arauzkoari jarraituko zaio, aurreko lerroa lehenetsiz ondorengoei; lerro berean, gradu hurbilagoa urrunagoari; gradu berean, gizonezkoa emakumeari; eta, sexu berean, adin handiagokoa adin txikiagokoari“.

2. EAJk, alderdi abertzalea izanik, trantsizio egoera hau Euskadiren, nazio gisa, statusa aldatzeko eta erabakitzeko eskubidean sakontzeko aukera legez ikusten du. EAJren iparra Euskadi da eta ez Espainia. Espainiar errepublika aldarrikatzekotan, nire ustez, lan hori ez dagokio euskal abertzale bati.

3. Errepublika nahi dutela espainiarrek? Oso ondo, egin dezatela erreferenduma, baina hori ez da Kongresuan bozkatuko dena. Kongresuko bozketa horretan ezezkoa ematea  Juan Carlos I.aren abdikazioa ukatzea da. Ez al zaigu abdikazio hori ondo iruditzen? Juan Carlos I.ak jarraitzea baino hobeto bai behintzat, ez?

Gauza gehiegi entzun eta irakurtzen da hortik, fundamentu eskasekoak, eta behar bezala argudiatu gabekoak. Nik abertzaleei koherentzia eskatuko nieke, eta EAJren jarrera ezin esan daiteke abertzaletasunarekin koherentea ez denik. Izan ere, koherenteena da.

 

Indarkeria imajinarioan

Ia hiru urte igaro dira ETAk borroka armatua utzi zuenetik eta horrek izugarri aldatu du euskal gizartearen bizimodua, baina argi dago bakea egonkortu beharra dagoela. Bakea ez dator borroka armatua uztetik, edo ez hortik soilik behintzat.

Bakea askoz gehiago da. Bakea da aurkari politikoarekiko eta herrikideekiko errespetua, bakea da demokrazian benetan sinestea eta gizartea argudioz konbentzitzen saiatzea. Baina Ezker Abertzalearen imajinarioan, zoritxarrez, indarkeriak badu bere lekua oraindik, indarkeriaren nolabaiteko justifikazioa; berdin pentsatzen ez duena hitzez, irudiz eta ekintzez izutzea ez dagoela gaizki alegia. Eta hori guztia antzeman egiten da, batez ere, Ezker Abertzaleko gazteriak (gazteria “ofiziala” esan dezagun)  gizarteratzen dituen mezuetan.

collage“Zuen burua gure jo puntu”, “eman sua”, gerrillarako (erabili egiten duten hitza) prest dagoen gaztea, beti “tresnaren” bat esku artean. Hori da, oraindik gaur egun, Ezker Abertzalearen balaunaldi berrietan ereiten ari diren hazia. Ez da harritzekoa, beraz, gizarteak eskatzea Eusko Jaurlaritzari bakea jar dezala lehentasunen artean, eta bakearekin batera, konponbidea eta bizikidetza.

Baina adibide horiekin nahiko ez bageneuka, kartel horiek herrietako edozein lekutan itsatsita aurkitzeaz gain, hormetan mehatxuzko leloak ikus ditzakegu asteburuz-asteburu:

Collage2Nola eraikiko dugu bizikidetza hori herri honetan? Horri buruzko tailerrik egingo al dute Burutakzio topaketetan Ezker Abertzaleko gazteek? Ba komeni da.

Agur eta ohore, Alkate jauna

Munduko alkaterik onena joan zaigu, gizon handia.

Ez dago halako galera defini dezakeen hitzik. Eredu ikaragarria joan zaigu, kudeaketa bikainaren adibide, eta politikari hurbila, gardena, nortasun handikoa. Enmarkatu beharreko eredua.

Besarkada bat familia eta lagunei. Gaur egun tristea da.

inaki_azkuna_ignacio_perez--644x362Argazkiaren iturria: ABC (bai, ados, baina hain da argazki aproposa…)

 

Kazetaritzarekin jarraitzeko…

El Mundok hauxe argitaratzen zuen gaur goizean, Twitterren (nahiko lotsagabe, egia esan):

Izengabea“Cosas fingidas” dio El Mundok? 2004ko martxoaren 11n, Madrilen izan zen treneko atentatua ETAk buruta zuela zioen teoria zoroa hainbat urtez mantendu izan duen egunkari berberak?

Baina zer uste dute? Memoriarik ez dugula?

Kazetaritzaren miseriak

Esango dute, azkenaldian, eta krisiarekin, gero eta debaluatuago dagoela kazetaritza, ogibideak prekarietate latza bizi duela, eta komunikabideetan, murrizketak izugarriak izaten ari direla. Askotan, kazetari bakar batek egin behar izaten du, lehen, bik edo hiruk egiten zuten lana.

IzengabeaHori egia izanik ere, zergatik kazetaritzaren mundutik bertatik lagundu profesioa gehiago kakazten? Adibide asko egon litezke esaten ari naizena osatzeko, baina atzo, zur eta lur utzi ninduen El Correo Español egunkariak zelan tratatzen zuen Errekaldeko hiltzaile presuntoaren atxiloketa.

Eta presunto diot hala delako epaileak kontrakoa esaten ez duen bitartean, denok gara errugabe errudun garela frogatzen ez bada, eta hori da zuzenbide estatu baten daukagun eskubiderik garrantzitsuenetarikoa. Ba El Correok erabaki zuen atxilotutako pertsona errudun dela eta gizonaren argazkia argitaratu zuen, oso handi eta kalitate onarekin.

Zertarako behar dugu botere judiziala El Correo Español baldin badaukagu? Zelako dirutza aurreztuko genukeen. (Irakurri esaldi hori dagokion sarkasmo puntuarekin, mesedez).

Okerrena, agian, da gauza hauek oharkabean pasatzen zaizkigula irakurleoi, ohitura txarretara erabat ohituta.

Eta gaur, ETAren desarmearen albistea espero dugunean, gose larriz, El Correo Españolek ez dauka beste zereginik egiaztatzaileak jipoitu eta euren prestigioa higatzen saiatzea baino.

Tamalgarria eta lotsagarria.