Ugaitz: Egun on, Zulo jauna.
Zulo: Barkatu, andrea naiz, inporta ez bazaizu.
U: mmm… ejem! Jakina! Sentitzen dut, ez nekien, ohar hauek…
Z: Ez dio inporta, ez zara azkena izango, ohituta nago, oso andromorfoa naiz.
U: Eeeee, ez, tira, ez zaude txarto… hasiko gara elkarrizketarekin, ezta?
Z: Bai, hobeto, ordubete barru ordezkapen bat daukat Amorotoko ikastolan, lagun bati mesedea egin behar diot.
U: Zelan bizi duzu, eremu pertsonalean, azken egunotan zure inguruan sortu berri den [Enlace roto.]?
Z: Ba hiru eta bost urteko semea eta alaba dauzkat, hurrenez hurren. Haiengatik sufritzen dut nik. Zer esango diete eskolan? Ni ez naiz terrorista, ni bakezalea naiz, biktima bat naiz, erabili egin naute, eta iraganean pasa ditudan lotsa eta amorruari trufa egingo diete nire bi txikitxoen ikaskideek. MWAAAAA!!!!!
U: Ale, ale, pasa da… ez zaitez horrela jarri, emakumea. Tori mukizapia. Jarraituko dut. Ez al duzu uste oso aukera ona dela belaunaldi berrientzat? Hain zuzen ere, euskal herritar askok bizi izan duten infernuarekin sentibera daitezen.
Z: KAR KAR KAR KAR KAR!!!! Ai ama!!!! Zelako gauzak dauzkazun!!! Ekarri hona mukizapia berriro motel!! KAR KAR KAR!!!! Joeeeeeeee!!!
U: …
Z: Eeee, aaaa, mmmm… serio ari zinen??? – eztulak, zintz egiteak…– bai, bai, oso galdera interesgarria, bete-betean eman diozu. Sakoneko hausnarketa psikoantropologikoa egin dut eta gaiari hainbat buelta eman. Oso ondorio garbia atera dut: BURUTIK JOTA AL ZAUDE?
U: Errespetu pittin bat eskatu nahi nizuke, mesedez.
Z: Bai, bai, baina kolpe handia daukazu, medikuarengana joan, e? Falta barik.
U: Aintzat hartuko dut aholkua.
Z: Begira, edozeinek, zu barne, ulertzeko moduko azalpena emango dizut. Ikastetxeetan erlijio klaseak eman dira gehienetan, ezta? Kristautasun klaseak alegia, katolikoak.
U: Bai, bai.
Z: Zenbat igo da igandeetako mezetako asistentzia?
U: Ez dut uste hazkundea posititboa izan denik.
Z: To! Bete-betean berriro. Figura bat zara, e?
U: Zer esan nahi duzu? Neurri hauekin umeak aldendu egingo direla biktimek pairatutakotik ikasgela barruko beste asperkeria bat bezala ikus dezaketelako?
Z: Aizu! Zuloa baino ez naiz ni, e? Erantzunak sakon-sakonetik ateratzen zaizkit, baina uste dut zu beste zerbaiten bila zabiltzala. Niri Apaolazarrategitarren ardoa ondu eta gordetzeko ordaintzen didate orain, eta batzuetan ordezkapenak egiten ditut ikastetxeetan, modelo gisa. Ez naiz unibertsitate kumea, nik kalean ikasi ditut ikasi beharrekoak, eta gauza bat esango dizut…
(isilunea)
U: …
Z: Ez zait zure doinutxoa gustatzen.
U: Ondo da, barkatu, musika aldat…
Z: JA!! Hortxe duzu!! Oso azkarra zarela uste duzu, ezta? Nire lepora barre egingo didazula. Jai daukazu! Nik inoiz pentsa edo imajina zenitzakeen irudiak ikusi ditut, beldurrari begietara so egin diot eta mingaina atera, gau luze eta hotzak pasa ditut basoan galduta… zer irakatsiko didazu zuk niri? ZER?
U: Lasai zaitez. Amaitzen joango gara, arnas hartu… ooooso ondo, horrela. Bai, aurrera goaz. Orduan zein aholku emango zenieke egungo hezkuntza arduradunei datozen belaunaldi berrien prestakuntzak hobera egin dezan?
Z: Yoga klaseak.
U: Yoga klaseak?
Z: Bai, yoga klaseak, gor ala? Baina ez umeentzat, haientzat baizik. Umeak oso pozik eta zoriontsu bizi daitezke kaletik korrika egiten, Nintendoarekin jolasean edo gurasoak nekatzen eta aspertzen. Baina mandatari hauek erlaxazioa behar dute, pentsamenduak zuri utzi, tira zuriago, eta bakea eman. Uf! Nekagarriak dira gero, e?
U: Beno, penitentzia moduan ez dago txarto, etorkizuneko bekatuak ere ondo zuritzeko. Amaitu dugu elkarrizketa edo dena delako hau, zerbait utzi al duzu esan barik?
Z: Ez. Barkatuko didazu, baina Amorotora joan behar dut, eta gero ea menditik pasatzen naizen, adarrak jausten joan zaizkit zulo-sarreratik eta biluzik sentitzen naiz. Badakizu, adinak ez du barkatzen.
U: Ba izan ondo. Eta batez ere, ez inoiz atzera bueltatu zure aurreko betekizunetara. Ardoak gordetzea oso lan duina da.
Z: Ez arduratu. Iragana atzean utzi nahi dut.
U: Milesker.
Z: Ale, bai, pesauuuu.