Patxi Lopez, bidean lagunak galtzen

Patxi Lopez EAJrekin minduta/pikatuta dagoela azal-azalekoa da, baina gaitz hori euskal gizarteak ordaintzen duela ere bai, Jaurlaritzako aurrekontuekin gertatu dena adibide.

Atzo bertan, Eusko Legebiltzarrean, beste adibide bat eman zigun Lopezek. Urkullu lehendakariak [Enlace roto.] eskaini zien oposizioko alderdiei, akordio zabal eta historikoa, krisiari guztion artean aurre egiteko. Lopezek, ordea, beste behin ere, paktu horri uko egin zion, baina harrigarriena berak eman zuen arrazoia izan zen, murrizketak egiten dituen PP batekin ez dela hitzarmenetan sartuko alegia. DEJA VÚ! PPri esker Jaurlaritzara heldu zen politikariak esan zuen hori, PPren laguntzarekin gobernatu zuen berberak. Eta ez ahaztu PPrekin gobernatu zuela, hain zuzen ere, kanpainan sendo eta ozen adierazi eta gero ez zuela PPrekin ezertxo ere hitzartuko.

Dena den, Patxi Lopezen sinesgarritasuna ez da bere arazo bakarra. Orain, lagunak oldartu zaizkio eta hasi dira ikusten umekeria zantzuak lehendakari ohiaren politika jardunean.

Alde batetik, Basagoiti dugu. Duela gutxi arte Lopezen lagun hurbil-hurbila zenak bere blogean ohartarazi dio Lopezi “inoiz ez” esatea ez zaiola komeni. Eta galdera batzuk ere egiten dizkio, oso aproposak, egia esan: “¿Dónde ha estado Patxi Lopez durante los últimos cuatro años si no en un pacto de estabilidad acordado con el PP? ¿Qué apoyos políticos le han permitido a usted ser Lehendakari, señor López? ¿Cómo se pueden decir tales barbaridades en esa tribuna parlamentaria y además pretender que le crean? Conteste a estas preguntas ¿Qué apoyos políticos han sostenido al Gobierno socialista que usted presidía durante la última legislatura?“.

Baina lagun garrantzitsuagoak gal ditzake bidean Lopezek, hala nola, bere alderdiaren alde egon daitekeen prentsa bera. El País egunkariaz ari naiz. Euskadiko erredakzioko arduraduna den Juan M. Gastacak, atzo, “Patxi López tensa demasiado la cuerda” izeneko artikulua idatzi zuen, eta bertan, leporatu egiten dio PSEren liderrari azken boladan izaten ari den jarrera Eusko Jaurlaritzarekiko, eta orokorrean, euskal gizartearekiko. Gainera, nabaritzen da aurpegiratu egiten diola burua Madrilen duela gehiago eta ez horrenbeste euskal politikan. Hona artikuluan irakur daitekeenaren zatitxo bat: “Pero ahora, cuando todos los sectores sociales en Euskadi claman por la necesidad de llegar a acuerdos, posiblemente se le haya ido la mano sobre todo porque abre una vía antagónica al posicionamiento de su todavía secretario general Rubalcaba. Lógicamente, López no podría evitar que este veto a los populares sea interpretado dentro y fuera del País Vasco en clave de una ubicación táctica en la carrera por las primarias del PSOE, de las que sigue huyendo en público”.

Bidean lagunak direnak ere galtzen baditu Lopez jaunak, sinesgarritasuna zeharo galdu ondoren, zer geratzen zaio PSEren liderrari? Eta beste galdera garrantzitsuago bat: noiz arte eutsiko dio PSEk egoera honi?

Patxi López, ola ke dise?

Kutsatuta nago, “daitort”. Kristoren barregurea ematen dit “ola ke ase” meme inozo, erraz eta sinple horrek, eta hain justu horretan dago bere arrakasta.

Eta “ola ke ase” hori hainbatetan irakurri ondoren Facebooken, Twitterren, Whatsappen eta abarretan, Patxi Lopez etorri zait burura, ezinbestean, asteburuko PSEren kongresuaren harira, 2012ko urriaren 31ko prentsan honako adierazpen hauek atera baitziren bere ahotik:

 

  • “Nuestro viejo partido se está haciendo un partido viejo”
  • “Hay partes del discurso político” del PSE que “se están quedando caducas”

Hitz horietatik ondorioztatzen zen, oinarrian, aurpegi aldaketaren bat behar zuela alderdi sozialistak, eta horrez gain, diskurtso berritzailea behar zuela. Ba asteburuko PSEren kongresua igaro egin da, eta nire ustez, ez bata ez bestea, ez funtsezko aurpegi berririk, ezta diskurtso berritzailerik ere. Pertsona berberek jarraitzen dute PSEren zuzendaritzaren buruan, eta jakina, erabakitzeko eskubidea deabrua da, Espainiari lotuta jarraitu behar dugu, handik etorriko omen baitira gure gaitz guztietarako erremedioak.

Esan bai, baina egin… “Ola, Patxi Lopez, ke dise? y luego, ke ase?”.

Gobernuaren aurrekontuak: arin ez, ondo

Hara! EAEko oposizioak dio Eusko Legebiltzarrak arinago aurkeztu beharko lituzkeela 2013rako aurrekontuak. Egoera ekonomiko larriak erabaki arinak behar omen ditu.

Basagoitik bere horretan jarraitzen du, Urkulluren exekutiboari eskatzen eta eskatzen, bera oporretan ikusi izan dugun bitartean, Panticosatik atera ezinik.

EH-Bildu larunbateko presoen aldeko manifestazioarekin okupatuta dago, baina beti dauka tartetxoren bat EAJren aurkakoetara apuntatzeko. A priori, beti kontra, bada ez bada.

UPyD-k, bere aldetik, aprobetxatu egiten du bere betiko mantrak errepikatzeko, alegia Lurralde Historikoen Legeaz eta hizkuntza politikaz hitz egingo dutela eurek aurrekontuak eztabaidatzerako orduan.

Eta azkenik, kasurik larri eta deigarriena PSErena dugu. Lehenengo, euren legegintzaldia uda pasa arte luzatu egin zuten eta hauteskundeak urrirako deitu, gobernu berriaren maniobrarako aukera estutuz eta oztopatuz. Eta ondoren, gobernu berriaren osatze prozesua oraindik %100ean amaitu ez denean, prisak sartzen dizkiote aurrekontuekin. Lotsagabea!

Baina herri honek ez du erabaki arinik behar, herri honek erabaki azkarrak behar ditu, adimentsuak, imajinazioz beterikoak, berriak… zenbaki gorriak, ahal bezain beste, saiheste aldera. Baina horrelako erabakiak hartzeko denbora behar da, eta urrats sendoak eman:

  • Gobernua osatu.
  • Diruzaintzaren egoera ondo ezagutu (ea auditoriak zer dioen).
  • Aurrekontu proiektua pentsatu eta definitu.
  • Gainerako alderdiei aurkeztu proiektua ekarpenak jasotzeko.
  • Adostasunak bilatu.
  • Legebiltzarrean aurkeztu.

PSEk hortaz (eta akaso, Legebiltzarreko gainerako taldeek), ez dauka inolako arazorik ezer eskatzeko, eurek aurrekontuak ti-ta baten prestatzen zituztelako, Patxi Lopezek zigarro bat itzali eta beste bat pizten duen tarte horretan, ziuuuum! Taka! Pentsatu gabe, bote prontoan, horrela gauzak hobeto ateratzen baitira, ezta?

Ba hori izan da aurreko hiru urteetan bizi izan duguna, baina zorionez, gauzak aldatu dira.

Arin ez, ONDO.

Apal-apalik

Herri baten historia islatzen dute erakundeek, eta erakundeen historia gordetzen dute ikurrek. Atzo, apal-apalik, Gernikako arbolapean, historia, erakunde eta ikur horiek maite dituen gizon bat lehendakari karguaz jabetu zen, zin egin zuen; gizartearen aurrean, hari esker izango delako lehendakari, eta Jaungoikoaren aurrean, bere sakoneko sinesmen eta tradizioaren isla, errespetu osoz.

Urrun geratu dira, zorionez, honakoa bezalako irudiak:

Patxi Lopezentzat makilak ez zeukan esanahi sinbolikorik, Patxi Lopezentzat makila garaikurra zen, bere konkistaren saria, kirol final bat irabazi ostean altxatzen den trofeoa, garaipen pertsonala.

Zer desberdina izan zen Iñigo Urkulluk atzo erakutsi zuen jarrera, aurpegi serioz emozioak barruan gorde nahian, ezin lorturik, asmatzen baitzitzaizkion bihotzaren taupadak, eztarriko korapiloa, kanpora atera nahi zuen baina gorde gurean zebilen malko bihurria.

Errespetua, arbasoak, tradizioa, odolez eta lanez eraikitako herri baten erakundeak, Agirre, Leizaola, Garaikoetxea, Ardanza, Ibarretxe… horiexek guztiak gordetzen zituen Iñigo Urkulluren jarrera serio, abegitsu eta apal-apalak.

Eta behar genuen, bai, horietaz guztiaz jakitun den agintari berri bat, herri hau ez dugulako egun batetik bestera mapan jarri, herri honek ez duelako merezi bere historia, erakundeak eta ikurrak errespetatu eta miresten ez dituen lehendakaririk, herri hau horien guztien gainetik baitago, eta hantxe egon zen Iñigo Urkullu atzo, Gernikan, apal-apalik, gizartearen aurrean, ikurren eta erakundeen pean.

Eta horrek ni ere emozioz betetzen nau, lanaz eta dedikazioaz gain, errespetua baitago horien bien gainetik, Euskadiren ikur eta ondare direnekiko errespetua.

Bereziki pozten naiz, gainera, lau egunetan euskaraz entzun diodalako berriro lehendakariari. Ez naiz pozten lehendakari euskalduna daukagulako, poztu egiten naiz lehendakari euskaldun horrek euskara erabili egin, egiten eta egingo duelako. Urrun geratzen ez direnak, ordea, Mintegiren gaztelania hutsezko erantzunak dira Legebiltzarreko inbestidura-bilkuran, edo atzo bertan Gernikan ez agertu izana. Errespetua…

“Apal apalik,
Jaungoikoaren eta gizartearen aurrean,
eusko lur gainean zutik,
eta Gernikako haritzaren azpian,
herri ordezkari zareten zuen aurrean,
nere agintea zintzo beteko dudala zin dagit”.

Iturria: El Correo Español

Hauteskunde debateak

Atzo ETB1eko debatea izan zen, euskaraz, eta Patxi Lopez, duela hiru urte eta erdi agindu egin bazuen ere, ez zen bertan izan. Ezta Basagoiti ere, baina hura ez genuen espero.

Euskarazko debatea ikusi ostean, pentsatu nuen lehen gauza zera izan zen, pena ematen zidala euskaldunak ez diren euskal herritarrek eztabaida jarraitu ezin izana, benetan arina, mamitsua eta emankorra izan zelako, gaztelaniazkoa ez bezala.

Oso irudi ona eman zuten bai Urkulluk, bai Mintegik, lasai, solturaz, eta esan nahi zutena ondo azalduz, mahaikideen solasaldien interbentzioak baldintzatuaz. Urkulluri estadista handiko trazak ere antzeman nizkion, eta Laura Mintegik berak ere bere adostasuna adierazi behar izan zion euskal subiranotasunaren gaia atera zenean. Basagoitik eta Lopezek jarri dute kanpaina honetako joko zikina, eta ETB1en falta izan zirela nabaritu zen ere aspektu horretan, eztabaida lasaia izan zelako, mamitsua bai, baina lasaia, harropuzkeriarik gabekoa.

Baina batez ere, ETB1eko formatuaren emankortasunari begira, galdera bat bururatu zitzaidan: zergatik aurreko eguneko debatea ez zen hain erakargarria izan? Astuna ere suertatu zen tarte askotan. Ba erantzun bat eta bakarra aurkitzen diot galdera horri. Jakina da eztabaidetako arauak eta moldeak solaskideen artean adostu behar dituztela, eta hala ez bada, ez dago debaterik. Jakinda Lopez eta Basagoiti falta izan zirela ETB1ekoan, erraz ondoriozta daiteke bietariko batek (edo biek, akaso) ekidin zutela bart izan zen debatearen formatua ETB2koan ere ikusi ahal izatea. Esateko ezer gutxi duenak bakarrik jar liezazkioke hainbesteko mugak eztabaida sakon, serio, eramangarri eta mamitsu bati, programa duena, ostera, esateko gauza asko dituena, ez da zertan horren beldur izan.

Mintegi (hasiera batean egongo ez zela esan arren) eta Urkullu indartuta atera dira ETBko debateetatik, biei bere osotasunean erreparatuta. Eta atzokoan, aurrekoan bezalaxe, Urkullu izan zen erdigunea, denak zeuden hari begira.

Euskal gizartea ere horretaz jabetuko delakoan nago. Garai berriak datoz.

Patxi Lopez: eztabaidarako bideoa

Aurreko idatzian esaten nizuen Patxi Lopezek, 2010ean, agindu egin zuela kanpaina honetan euskarazko eztabaidan parte hartuko zuela. Baina agindu hori 2009tik datorrela frogatzen duen bideoa erakutsi nahi dizuet oraingoan.

Bideoa oso laburra da, baina segundo bakoitzak bere mamia dauka:

Eta txundituta naukan esaldia: “tengo una CIERTA formación de ciencias que quiero saber el porqué de las cosas y en el euskera, a veces, no hay porqués” (Patxi Lopez, zientzia gizona).

Noizko, orduan, PSEtik horrenbeste eskatzen ari diren Urkullu eta Lopezen arteko buruz burukako eztabaida? Baina euskaraz, jakina.