Orain dela hiru bat aste euskara ikasteko motibazioez aritu nintzaizun; integratiboaz eta instrumentalaz, besteak beste. Eta, Bilboko Aste Nagusian jartzen diren txosnetako batean ikusitako kartel (handi) batek gai berera narama gaurkoan.
Komunikazio-tresna bada hizkuntza. Ikuspegi horretatik, beraz, tresnatzat har liteke. Neure kasuan, ohiko lan-tresna ere bai. Baina gogor bezain deigarri egin zait horrela idatzita ikustea. Izan ere, sentimenduekin lotuago ikusi izan ditut horrelako aldarrikapenak.
Agian, denbora berrien seinale. Zertarako bat beharko dugu, akaso, motibazioa indartzeko. Edota zirikatzeko propio eginda –ala balitz, nirekin helburua betea–. Bihotzarena, garai erromantikoagoetarako hobe?
Batera zein bestera, behin baino gehiagotan esan eta idatzi dudana: ez dut museo batean bukatu nahi.
Ese cartel es un cartel ficción.
Estuve en esa Txosna y nadie hablaba normalmente euskera. Ni un poquito.
En general en Bilbao, no se habla euskera (un 2%)
Esos carteles a día de hoy son como Ticks que se repiten porque se supone que hay que poner esas cosas.
Beste bitxikeria bat: blog honetako sarrerak euskaraz izatea eta ia iruzkinik ez; bat egon eta berori gazteleraz.
Bestalde, nondik dator Bilbon % 2 hitz egiten dela euskaraz?
Date una vuelta por Bilbao, y compruebas tú mismo el uso que se hace de el euskera.
Si te tranquiliza, súbelo a 5%.
Andará cerca de los porcentajes del uso del Chino en bilbao.
A ningún chino se le ocurriría “proponer” al resto de ciudadnos bilbainos:
“El Chino es nuestra herramienta”
Ez dakit “izengabe” bera den ala ez, baina…
Ez digu esaten portzentajea nola kalkulatu duen. Areago oraindik: txinarraz ari bagara, oraingoz behintzat eta euskara ez bezala, ez da hizkuntza ofiziala; alde ederra beraz.
Edonola ere, pozgarria da elebitasun hartzaileak funtzionatu duela egiaztatzea: nik euskaraz idatzi arren ulertu omen du.
Claro, es lo que tiene esta extraña y extravagante religiosidad por la lengua que padecemos los vascos en el siglo XXI.
Hablar hablamos castellano, pero sabemos,algo de,euskera, como por ejemplo cualquier Iranì se aprende el Coran crea o no crea.
Eso, y la ingente cantidad de millones que hemos puesto los vascos en mantener esta religiosidad de la lengua y en la creaciòn de un funcionariado del euskera.