Aurreko batean aipatu nizun umeei zail zaiela eskolan egindakoa kontatzea, ezohikoa ez bada behintzat. Baina badugu informazio-iturri aparta: behaketa. Hala, alaba haur-hezkuntzan zebilela, guri buruzko informazio ugari zeukala esan zidan behin andereñoak; berritsua omen zen geurea. Desbideratze profesionalak eraginda agian, geuk ere bagenuela adierazi nion. Izan ere, panpinak biribilean jarri eta ipuinak kontatzen zizkiela, adibidez; edota paperak eta margoak banatutakoan aginduak ematen.
Blogosferan hasi berri nintzela kontatu nuen seme-alabak behatzaile finak direla. Geuretzat ere ez da informazio-iturri makala. Baina bi alderdiri erreparatzea ezinbestekoa dela iruditzen zait, behaketa hori ikerketa formalaren baitakoa izan ez arren. Mundua ikusteko ditugun betaurrekoak, batetik. Eta informazio bakarra ez dela nahikoa, bestetik.
Triangelaketa da, besteak beste, hezkuntzaren esparruan aipatu izan dena; une desberdinak, informazioa biltzeko tresna desberdinak, datu-biltzaile desberdinak… hiru behintzat, triangeluaren erpinak bezalaxe. Orekatzeko bidea, azken finen. Zeren, eder edo itsusi, zein begik ikusi. Zer den objektiboa eta zer ez, hurrengo baterako utziko dugu.